Socialrun Team Emergis – door Edith van Dijke

Voorwoord

Van 15 tot 17 september mochten een aantal Zeeland Running teamies aansluiten bij Team Emergis om samen met hen de Socialrun te lopen. Esther de Koning en Kevin Bogaert hadden vorig jaar al meegelopen in dit team. Edith van Dijke sloot dit jaar voor het eerst aan. Teamie Nikki deed ook nog een aantal etappes mee door Zeeland. Tijdens dit evenement liepen ze van vrijdagmiddag tot zondagmiddag een ronde door het zuiden van Nederland.  Een avontuur waar ze van hebben genoten. Toen trainer Jos aan Edith vroeg om hierover een verslag te schrijven besloot ze om dat meteen te doen.

Verslag door Edith van Dijke

“Ik voel me op het moment een tikje manisch. Ken je dat? Dat je hoofd overloopt van de ideeën, slaap overbodig lijkt en het leven voelt als een geweldig cadeau? Misschien een beetje gek om een verslagje over hardlopen op deze manier te beginnen. Maar ik kom net thuis van mijn deelname aan de Socialrun. Dit is een evenement dat georganiseerd is om psychische kwetsbaarheden bespreekbaar te maken en stigmatisering te doorbreken. Dus laten we het beestje maar bij de naam noemen: ik denk dat ik door het slaapgebrek, de adrenaline en mijn overcompenserende gedrag dit hele weekend tekenen van een manische periode heb laten zien.

Bij mij gaat dit wel weer over, na een goede nacht slaap en een rem die ik gelukkig nog kan vinden. Maar voor veel mensen zijn psychische klachten dagelijkse realiteit, en niet iets waar ze lichtzinnig mee kunnen beginnen in een blog, omdat ze hierop direct veroordeeld zouden worden.

De Socialrun is een estafette loop van 555 kilometer door Nederland. Dit leg je af in een estafettevorm die non-stop doorgaat. Terwijl het ene deel van je team rust, is het andere deel van je team aan het lopen. Zo kon het dit weekend gebeuren dat ik zaterdagavond om 20.30 ging slapen, om 21.30 weer opstond en enthousiast de nacht tegemoet liep, om vervolgens om 6.30 ’s ochtends weer te gaan slapen zodat we om 10.00 uur aan de volgende etappe konden beginnen. Tijdens de rust word je verwend door team catering en een masseur, ook zij zijn onmisbaar in dit geheel.

Het concept is vergelijkbaar met de Roparun. Maar waar de Roparun miljoenen donaties trekt, lijken we harder te moeten werken om ook psychische kwetsbaarheid hoog op de agenda van goede doelen te zetten. Maar goed, laat ik je meenemen in mijn ervaring van dit onwerkelijke weekend:

Een team bestaat uit zo’n 25 man: catering, fietsers, lopers, chauffeurs, een masseur en iedereen is even belangrijk: inclusiviteit! We begonnen goed, leuke sfeer, lekker lopen. Helaas begon al in de tweede etappe van mijn subteam, rond de 200 kilometer, er een knieprobleem op te spelen. Tijd om hier echt bij stil te staan was er niet, want we moeten door, door, door!!

Ondanks de goede behandeling van de masseur werd het lopen in de 3e en 4e etappe toch wel erg moeilijk. En toen kwam de mooiste les pas echt naar voren. Want wat gebeurden er een hoop mooie dingen: Een chauffeur wilde graag lopen. Teamleden durfden niet te rijden of hadden geen rijbewijs. Ik wilde wel rijden als de chauffeur liep. Een fietser wilde liever lopen. Een andere loper kreeg kuitklachten. De twee lopers met blessures namen samen de taak van de fietser over en liepen zelf wat minder kilometers. De fietser nam op zijn plaats een deel van onze hardloopkilometers voor zijn rekening. Prachtig! Wat begon als een probleem eindigde als een kans om echt samen te werken en te kijken buiten de hokjes die we bedacht hadden. Zo kwam de kracht van ons team pas echt tot zijn recht.

Hoe mooi zou het zijn als we dit meenemen in ons dagelijks leven. Als een teamlid zichzelf niet neerbuigend beschrijft als ‘clientje’ en mij als behandelaar ziet, maar ons beiden als gelijkwaardige mensen met elk hun eigenaardigheden en krachten. Waar het over mag gaan. Waar we transparant over kunnen zijn. In ons team was een sterke loper die al had aangegeven autistisch te zijn. En ik moest even wennen aan het contact, omdat dat niet altijd was afgestemd. Op mijn beurt ben ik niet altijd duidelijk in wat ik wel en niet wil, en dan wordt afstemmen nog lastiger! Doordat ik wist dat deze loper moeite had om af te stemmen kon ik zijn gedrag plaatsen. Wat ik normaal wellicht als ‘bot’ had bestempeld, kon ik nu door een andere bril bekijken. En ik realiseerde me dat het aan mij was om duidelijk te zijn zodat hij beter kon afstemmen. Vervolgens ontstond ook hier een fijn contact, met samenwerking en respect van beide kanten. Het helpt als psychische kwetsbaarheid gewoon benoemd mag worden, zodat we kunnen kijken hoe we hier samen mee om kunnen gaan en onze taak om die 555 kilometer af te leggen samen te voltooien.

Door transparant te zijn kunnen we zoeken naar een weg waarin iedereen tot zijn recht komt en kan meedraaien als een volwaardig teamlid; bij de Socialrun, maar vooral in de maatschappij.

Goed. Tijd om te gaan rusten. Mijn manische bui te laten wegzakken. In de hoop dat ik morgen, als ik dit teruglees, mezelf nog steeds kan vinden in deze tekst. Tijd om terug te kijken op een onvergetelijk weekend, in de hoop dat ik volgend jaar weer met zo’n geweldig team mee mag lopen. Of fietsen, chauffeuren, koken, en wat er ook maar nodig is om samen ons doel te bereiken.

Mocht je nou geïnspireerd zijn door dit verhaal: er is nog mogelijkheid om ons team te sponsoren via deze link: https://event.socialrun.nl/teams/team-emergis

Zo kan stichting Socialrun zich blijven inzetten om het taboe op psychische aandoeningen te doorbreken. Dat vind ik een belangrijke missie. En jij?”

Sportieve groeten van Edith

Deze blog verscheen eerder op https://www.hardlopenzeeland.nl/team-zeeland-running/socialrun-2023-team-emergis/